Deze bundel beschimmelt. De witte pagina’s tussen de afdelingen worden bezet door zwarte membranen, die elk bestaan uit een resem verschillende kronkeltjes. Het verwijst naar de mossen en zwamvlokken die Nele Buyst in CORPS, poreus op het dichterlijke preparaatglas legt. Zij wil de lezer met die weefsels in contact brengen, maar wil er ook iets menselijks in laten zien. Zoals wij bestaan die organismen uit primitieve instincten, en zoals wij kijken zij aan tegen een onvermijdelijk einde.