Mark Donckers debuteert in 1956 – hij is dan 21 jaar – met een bundel die Panorama heet en opent met het gedicht ‘Het oordeel’. Die titels wekken de indruk dat hij – of althans de ‘ik’ die aan het woord is – als een ervaren man zijn verleden bekijkt en zich rekenschap geeft van zijn daden. Hij doet dit in een Bijbelse context. De laatste strofe van ‘Het oordeel’ luidt: ‘Ik blijf alleen, en wacht om nog te mogen / in spijt bekennen, vóór Hij mij beboet, / dat ik als rentmeester Hem heb bedrogen’, regels die verwijzen naar de parabel ‘De onrechtvaardige rentmeester’ (Lucas 16, 1–8).